Gamen bij jongeren is volgens hen het leukste dat er is! Voor ouders kan het soms best ingewikkeld zijn om hun kind te begeleiden in het vinden van de juiste balans. Vele ouders ervaren regelmatig ruzie en gedoe over dit thema. Zelf is het thuis ook vaak een onderwerp van gesprek. Vandaag deel ik een persoonlijke opvoed ervaring!
Op de zondag ochtend stond mijn zoon van 12 te popelen om te gaan gamen; onze afspraak is dat hij in het weekend, ’s ochtends een uur mag gamen. En hij had er zo veel zin in! Vervolgens hoorde ik hem mopperen achter het scherm. Ik vroeg hem wat er aan de hand was en hij vertelde, met zijn ogen strak op het scherm, dat de tegenstander te sterk voor hem was. Vervolgens heb ik de rest van het uur niets meer van hem gehoord. Toen het tijd was om te stoppen, ben ik naar hem toe gegaan en vroeg ik hem of hij kwam ontbijten. Het antwoord dat ik kreeg was ‘ja, ja’…en vervolgens bleef hij doorgaan…dit zijn momenten dat ik mijn irritatie voel opkomen, als er ‘ja’ gezegd wordt en ‘nee’ gedaan wordt. Herkenbaar?
Dan denk ik aan het belang van ‘vriendelijk EN vastberaden’ zijn, een van de basisprincipes van Positive Discipline. Dus ik bleef bij hem staan, stelde even een vraag over de game en herhaalde rustig dat het tijd was om te stoppen. Uiteindelijk deed hij de game console uit en pakte zijn mobiel. Ik gaf aan dat het tijd was voor het ontbijt en dat we niet van scherm naar scherm gaan. Ik kreeg weer een ja, terwijl hij doorging…dus ik reageerde dat ik wel zou blijven wachten tot hij de telefoon zou wegleggen. Hij werd boos en ging nog strakker naar zijn telefoon staren en negeerde mij volledig. Op dit moment raakten wij in een schermstrijd, oftewel een machtsstrijd dat over het scherm gebruik gaat.
Op zo’n moment helpt het niet om vol mee in de strijd te stappen; vanuit de autoritatieve opvoedstijl is het juist de kunst om uit de strijd te blijven. Ik gaf aan dat hij zich niet aan de afspraak houdt en dat dit iets is dat we tijdens het gezinsoverleg verder zullen bespreken. Ik besloot om weg te lopen. Hij kwam 2 minuten later in stilte mee ontbijten; hij was duidelijk boos. Toen ik aangaf dat ik zag dat hij boos was snauwde hij terug: “Ja, dat komt door jou, omdat jij mij niet meer tijd voor het gamen geeft.” Het lukte mij om rustig te blijven en ik liet hem even zijn gang gaan; hij had ruimte nodig om rustig te worden (en ik om rustig te blijven).
“Bij de autoritatieve opvoedstijl zijn de ouders verzorgend, begripvol en betrokken, maar stellen ze hun kinderen wel duidelijke grenzen. Autoritatief staat tegenover laissez faire/permissief/toegeeflijk aan de ene kant en autoritair aan de andere kant. ”
Toen we een uur later even iets dronken, gaf ik aan dat ik merkte dat het gamen hem stress gaf en vroeg ik hem mij uit te leggen wat zo belangrijk is met het spel waar hij mee bezig was. Hij legde uit dat hij dit weekend mee mocht doen aan een virtuele competitie omdat hij en zijn broer genoeg punten hadden verdiend; hij wilde proberen een bepaald niveau te halen tijdens deze competitie omdat hij dan ook weer volgend weekend aan deze competitie mee zou mogen doen. We hadden er een goed gesprek over; omdat hij mij rustig kon uitleggen hoe het werkt en ik de tijd nam om het echt te begrijpen, konden we samen een oplossing vinden waardoor hij het gevoel had dat het weekend voldoende kans zou geven om deze competitie uit te spelen. Ik zag de spanning van zijn schouders afglijden. En ik begreep opeens waar zijn scherm stress vandaan kwam.
Veel kinderen komen dit soort game stress tegen; zij willen bepaalde doelen in een spel behalen, krijgen vanuit een game een beloning voorgehangen als zij voldoende punten behalen of willen ‘even ver komen’ als vriendjes. Vaak gaat het hier om redenen die voor ons ouders misschien helemaal niet duidelijk zijn. Een gestrest kind zit dan al in de frustratie, gaat over grenzen heen (komt afspraak niet na), met als gevolg dat wij ook in de irritatie zone terecht komen. Het risico hiervan is dat je in een negatieve spiraal terecht komt, wat uiteindelijk alleen maar stress en irritatie verhogend zal zijn voor zowel kind als ouders.
Met een kind in gesprek gaan terwijl zij aan het gamen zijn, is niet zo succesvol en zal de stress alleen maar versterken. Gamen vraagt namelijk toch een vrij grote concentratie van een kind. We kunnen het vergelijken met een moment waarop je zelf een moeilijke tekst of mail aan het schrijven bent en je kind dan naast je komt staan en gaat zeuren dat het tijd is om te stoppen, dat je je aan de afspraak moet houden, etc. Dan willen wij zelf ook even afmaken waar we mee bezig zijn. Dus, het moment waarop je een gesprek over de game stress aangaat is cruciaal; in mijn voorbeeld vond dit gesprek pas plaats na het moment van gamen en boosheid, toen mijn zoon weer rustig was. Dan kan je verbinding zoeken, bespreken wat er gebeurde, luisteren naar je kind en vervolgens samen naar een oplossing zoeken:
CONNECTIE VOOR CORRECTIE
Conclusie: bij boosheid, geef ruimte om af te koelen, zoek daarna de verbinding, bespreek en probeer echt te luisteren, en zoek dan samen naar een oplossing.