Laatst kwam ik weer zo’n opvoedmoment tegen, waarbij ik echt even tot 10 moest tellen…mijn zoon had bedacht dat hij absoluut niet naar zijn sport training wilde gaan want een groep vriendjes had samen afgesproken en daar wilde hij veel liever bij zijn. Hij gooide alles uit de kast, dat wíj hem hadden ingeschreven voor de sport training, dat hij toch best één keer kon missen, dat het toch een doodsaaie training was etc etc. En toen stapte hij op z’n fiets en zei dat hij naar z’n vriendjes ging…ik sprong op en liep achter hem aan. Ik deed zo mijn best om rustig te blijven, terwijl ik benoemde dat hij deze training was aangegaan, dat mensen dan op hem rekenen, dat het waardevol is als je beter wilt worden en dat je helaas soms ‘moetjes’ hebt terwijl er andere leukere plannen worden gemaakt.
Veel mensen hebben op zo’n moment de neiging om heel veel woorden te gaan gebruiken om je kind te overtuigen. En wat doet een kind als er een vloedgolf aan woorden op hem/haar af komt? De oren afsluiten…ze horen het gewoon niet.
Ik voelde het dus de verkeerde kant op gaan en zocht hard naar de juiste manier om hem in te laten zien dat hij toch echt naar die sport training moest gaan en dat hij dan daarna naar zijn vriendjes kon gaan. Ik wilde dit het liefst bereiken zonder hem bestraffende consequenties op te leggen of met beloningen te gaan strooien. Samen een oplossing bedenken zou hierin het meest effectief zijn.
“Hoe lossen we dit op?”
Toen hij maar bleef vastzitten in ‘ik ga nu naar mijn vrienden’ opperde ik dat ik hem na de training naar de vriendjes kon brengen zodat hij er dan zo snel mogelijk zou zijn. Hij gaf aan dat hij bang was dat zijn vriendjes dan al bijna weg zouden gaan, dus kwamen we met de oplossing dat hij 45 min naar de sport zou gaan, ik zou zijn spullen daarna mee nemen en hij zou meteen door kunnen naar de gezelligheid. We hadden een compromis! En toen begon hij weer tegen te sputteren.
Uiteindelijk besefte ik dat handelen misschien de beste insteek was, dus ik stapje op de fiets en gaf aan dat ik met hem mee zou fietsen naar de sport. Eenmaal daar daalde de spanning en deed hij actief mee. Daarna ging hij blij door naar zijn vrienden. We hadden dit samen overwonnen en mijn zoon had weer een waardevolle levensles gehad in doorzetten!
Wat doe je nou als je kind iets moet waar hij/zij echt geen zin in heeft? Hoe leer je je kind doorzetten?
Probeer het gevoel van je kind te benoemen; “Ik zie dat je hier enorm van baalt.”
Blijf vriendelijk, respectvol en vastberaden.
Stel de vraag: “Hoe kunnen we dit oplossen?”
Gebruik liever minder dan meer woorden, geef aan: “Ik ben het er niet mee eens, we hebben een afspraak”.
Houd in je achterhoofd welke waardevolle eigenschappen je kind allemaal aan het leren is door deze lastige situatie (ook als het uiteindelijk niet loopt zoals je had gewild, want dan kan je er altijd achteraf nog op terugkomen en bespreken wat je kind hiervan heeft geleerd).
Wil je dit soort opvoedvaardigheden in de praktijk leren toepassen, dan kan dat via mijn oudercursus ‘Effectief en Verbindend Opvoeden met Positive Discipline’.
Meer informatie is te vinden op: https://theparentalcoach.com/opvoed-training
Voor vragen: valerie@theparentalcoach.com