Heb jij wel eens een ochtend die volledig in de soep loopt? Alles gaat anders dan normaal? En humeuren lopen langzaam naar een climax? Of exploderen gewoon!

Het was een chaotische ochtend...

Het vroor en mijn dochter moest eigenlijk op de fiets naar school omdat zij met de fiets ergens naar toe zouden gaan. Mijn dochter had er zin in en stond om 7:15 uur klaar en aangekleed naast mij. Vervolgens was er vanuit school onduidelijkheid of de kinderen echt op de fiets moesten komen, vanwege de gladheid. Mijn dochter begon steeds meer te mopperen, want zij wilde niet te laat komen. Op het laatste moment kwam het bericht dat zij wel op de fiets werden verwacht, en om niet te moeten haasten met die gladheid besloot ik om de fiets in de auto te doen. Ook moest er nog gekrabd worden omdat er een dikke laag ijs op de voorruit lag. Dus toen wij eindelijk in de auto op weg naar school zaten, waren we aan de late kant.

Halverwege de autorit schreeuwde mijn dochter het uit!

Zij was haar tas vergeten...met haar huiswerk, waar zij nog zo haar best voor had gedaan...zij schoot in de paniek, grote tranen...heel snel gaf ze al aan dat zij niet terug naar huis wilde om de tas op te halen want dan zou ze echt te laat komen. Dus wij reden door; ik probeerde begrip te tonen en benoemde haar gevoel: "ïk begrijp dat je hier enorm van baalt."

Hoe lossen we dit op?

Daarna ging ik over naar "hoe lossen we dit op?" Mijn dochter riep dat ik het moest oplossen :) ik reageerde dat zij zelf vast ook goede oplossingen kan bedenken. Ik noemde de mogelijkheid om naar de meester toe te gaan en hem te vertellen dat zij haar tas was vergeten door alle hectiek van het vertrek. Ze vond dit geen goede optie en kwam zelf met de optie om niets te zeggen totdat de meester het zelf zou merken en dan zou ze zeggen dat het zijn schuld was...en omdat zij haar huiswerk niet bij zich had zou ze een kruisje krijgen en dan zou ze een lager cijfer op haar rapport krijgen...

Toen opperde mijn dochter dat ik ook haar tas zo nog kon brengen nadat ik haar op school had afgezet...

Dit was een optie die ik natuurlijk zelf ook had bedacht en mijn moederhart zei dat ik haar hiermee moest helpen, maar mijn pedagogische brein zei dat ik niet tussen haar en deze leerervaring in moest gaan staan; dit was een situatie waar zij veel van kan leren. En op zich is zij een meisje die vaak haar spullen op orde heeft, maar het feit dat zij het dus te spannend leek te vinden om zo'n foutje aan de meester te vertellen, gaf aan dat er wel degelijk iets voor haar te leren is. Daarnaast benoemde ik dat ik weet dat zij haar huiswerk meestal goed op orde heeft en dat dit gewoon een foutje is waar zij van kan leren, en dat een lager cijfer op haar rapport door een extra kruisje, voor mij daarom niet zo veel zegt.

Eenmaal op school gaf ik haar een knuffel en vroeg ik haar of zij zelf naar de klas wilde lopen of dat ze het fijn vond als ik even meeliep. Zij wilde zelf verder. Zij droogde haar tranen, gaf een knuffel en ging met gebogen hoofd het gebouw binnen.

Wilde ik de ‘redder in nood’ zijn?

In de auto terug naar huis zat ik met een gekweld hart mij af te vragen of ik haar toch niet even moest helpen door haar tas alsnog te brengen. Daarmee kon ik de 'redder in nood' zijn en dat geeft zo'n goed gevoel. Maar goed, ik ben ervan overtuigd dat kinderen heel veel leren door af en toe fouten te maken en daar dan zelf een oplossing voor te vinden.

Een curling moeder zou op zo'n moment meteen inspringen en de situatie oplossen, zodat er geen paniek en stress zou zijn. Ik ben voorstander om het lange termijn effect voor ogen te houden. Als ik nu zou inspringen dan zou een kind dus leren dat mama het wel oplost...afhankelijk zijn in plaats van zelfredzaam en verantwoordelijk.

Het is en blijft lastig, soms voelt het dus eigenlijk minder fijn en kost het meer energie, maar zal je kind op de lange termijn er meer van leren voor de toekomst.

Mijn dochter kwam die middag weer rustig thuis van school; zij had besloten om het niet meteen tegen de meester te zeggen want de les was al begonnen en de hele klas stond toe te kijken. Ze was bang dat ze dan weer in huilen uit zou barsten. Dus ze liet het hem weten toen het huiswerk tevoorschijn moest komen.

Zij leerde inzien dat ook dit moment, hoe vervelend het ook voelt, voorbijgaat. Dat zij het zelf goed heeft kunnen oplossen. Uiteindelijk is haar zelfvertrouwen weer een stukje gegroeid en zal zij een volgende keer misschien iets minder in paniek schieten.